Jedna, na prvi pogled nevina portalska naslovnica za Dan nezavisnosti Bosne i Hercegovine, odlično ilustrira revizionistički postratni trend brisanja čitavog jednog perioda moderne historije Bosne i Hercegovine. U pitanju su ilustracije izvjesnog Midhata Kapetanovića koje, barem kada na njima koristi Vučka, redovno karakterizira bljutava jugonostalgija. Upravo zbog toga se Kapetanovićeve ilustracije često mogu naći na naslovnicama sarajevskih portala, koji pate od iste nostalgičarske boljke prepakovane u patetični regionalizam.
Ovaj put je u pitanju bio pokušaj da se prikaže državnopravni kontinuitet Bosne i Hercegovine, a što je ilustrirano Vučkovim kretanjem kroz vrijeme i prostor pa se tako može vidjeti Vučko-srednjovjekovni vitez, koji se transformira u Vučka-partizana, da bi se sve završilo trećom ilustracijom u nekog običnog Vučka, valjda građanina i “finu sarajevsku raju”. Sve je propraćeno naslovom "Samo pratimo već utabane staze slobode".
Osim osnovnog problema da se za simbol Sarajeva koristi maskota Olimpijskih igara, čime se identitet grada svodi isključivo na jedan historijski period, štaviše na tek jedan događaj, ono što odmah upada u oči jeste da na ilustraciji koja tretira Dan nezavisnosti Bosne i Hercegovine nema Vučka u uniformi Armije Republike Bosne i Hercegovine, mada je upravo “taj Vučko” onaj koji je izborio njenu nezavisnost i sačuvao joj teritorijalnu cjelovitost.
Dok se za bosanskog viteza-Vučka mogu povući neke paralele – kakve to veze ima partizan-Vučko s Danom nezavisnosti Bosne i Hercegovine? Partizani su bili komunistički revolucionari koji su se borili za komunističku Jugoslaviju a ne nezavisnu Bosnu i Hercegovinu. Vojska u kojoj su pod petokrakom borili te koju su stvorili pokušala je na sve načine, pod istom tom petokrakom, da spriječi nezavisnost Bosne i Hercegovine. I šta u takvom kontekstu znači izostavljanje Vučka-borca Armije Republike Bosne i Hercegovine? Zar nije upravo taj Vučko utabao stazu nezavisnosti i sloboe? Također je nemoguće ne primijetiti da nema ni Vučka s turbanom ili fesom, gazije koji je odbranio Bosnu 1737. godine pod Banjom Lukom.
U pitanju je, naravno, historijski revizionizam potaknut političkim i ideološkim razlozima. Otkada je nametnuta “trojkaška” vlast primjetan je trend “depatriotizacije”, rehabilitacije komunističkih tekovina a kriminalizacije i vulgarizacije perioda odbrane od Agresije.
Čak i za Dan nezavisnosti Bosne i Hercegovine pokušavaju se izbjeći ili minimalizirati oni simboli, institucije i ljudi koji su najviše zaslužni za stjecanje te iste nezavisnosti i njenu odbranu. A to su zastava s ljiljanima, Armija Bosne i Hercegovine te njeni borci, komandanti i lideri. Naravno ne baš svi, već oni “nepoćudni”, suviše bošnjački i muslimanski, previše “zeleni”, tačnije, ogromna većina boraca Armije Republike Bosne i Hercegovine.
Ove godine za Dan nezavisnosti upadljivo više su medijski propraćene, rekli bismo i promovirane, posjete spomenicima vezanim za Drugi svjetski rat. Posjete šehidskim mezaristanima poput Kovača bile su brzo gurnute u zapećak ceremonijama ispred tzv. Vječne vatre, mada na Kovačima leže oni koji su odbranili nezavisnost Bosne i Hercegovine od one vojske kojoj se odaje pošta ispred Vječne vatre.
To je ta nova, politički korektna, historija i sadašnjica gdje se slavi nezavisnost države bez spominjanja onih koji su je izborili i gdje se brišu ne samo najteži ali i najčasniji već i oni stariji ali najduži periodi njene historije. Bosna i Hercegovina bez Bošnjaka i njihovih simbola.
